Anna Drijver: Je blijft

Mijn huis is een vreemde plek. Het is alsof ik door een museum loop, voor mij opgericht. Ik ken dat meisje dat op mij lijkt niet. Dat meisje op foto's die in een kroeg zijn genomen met allemaal blije mensen naast haar. Ik moet mijn telefoon hebben. De batterij is leeg. Hij is dood. Dat zeg je dan: 'The phone is dead.' Ik stop het stekkertje van de lader erin, wacht even en aai over de aan- en uitknop. NOKIA verschijnt er in het scherm. Hij leeft weer. Híj heeft het lef om god-verdomme gewoon weer aan te gaan. Ik zet mijn telefoon weer uit en ga op de grond zitten. Met mijn rug tegen de muur, naast een kastje. Hier heb ik nog nooit gezeten. Op deze plek in mijn huis heb ik nog nooit gezeten.
Dora bekijkt het leven alsof het een film is die ze zelf regisseert en waar alles goed afloopt. Ze houdt van de Nederlandse taal en van gedichten, is dol op haar vrienden en verliefd op het Picassobeeld in het Vondelpark. Ze houdt van pannenkoekenetentjes, van de grote bek van haar vriendin Anniek en van onverwachte vakanties naar Legoland. Na een lange nacht vol eindeloze gesprekken fietst ze in een opwelling met haar vrienden naar het zwembad en belandt met Daaf in een douche. Ze zoenen en alles verandert.
Daaf is niet de knapste, niet de stoerste maar Daaf en Dora passen als Duplo in elkaar. Ze zijn onafscheidelijk. Ze nemen samen een bijbaantje als tekstschrijver waardoor ze op begrafenissen terechtkomen van mensen zonder nabestaanden. Daaf en Dora fietsen week in week uit naar uitvaartdiensten van compleet vreemden, om deze onbekende mensen toch een laatste eer te bewijzen en een mooi afscheid te geven. Op de fiets naar huis maken ze plannen voor de toekomst. Op een dag staat ze achter een katheder zoals ze zo vaak heeft gedaan, maar alles is anders. De zaal zit vol bekenden en in de kist naast haar ligt Daaf. In de weken die volgen verliest Dora de grip op alles wat ze zo zorgvuldig met Daaf had opgebouwd. Vluchten is de enige optie, maar hoe moet je verdwijnen als het geluk onder de grond is begraven? Waar kun je heen als je nergens wilt zijn?

In het begin was ik een beetje aan het worstelen met dit verhaal. Verderop wordt duidelijk dat Door het overlijden van haar vader ergens weggestopt heeft en dit komt in volle vaart terug. Het verlies van haar vriend maakt dat ze het allemaal niet meer weet. Gelukkig is daar Timo.