Hartverscheurend boek van Hugo Borst over zijn dementerende moeder,
liefdevol en met veel gevoel geschreven. Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’
een raar woord, maar hij is het wel. Al drie jaar verzorgt hij zijn
zesentachtigjarige moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en
vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar
aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing
naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan
zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en
prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon.Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. ‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’ ‘Dan kom ik in de gevangenis, ma.’ ‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap.
Voor het laatste geld wat op mijn verjaardagsboekenbon stond, heb ik Ma van Hugo Borst gekocht. Inmiddels al een week of wat geleden. Nu heb ik gisteren het inpakpapier eraf gehaald en ben gaan lezen. Hugo schrijft op zo'n mooie, respectvolle manier over de dementie die zijn moeder in de greep heeft.
"Meneer Alzheimer is een dominante eikel. Hij stookt de boel op in ma's bovenkamer, gooit de boel in de war." blz 93 Zo herkenbaar!
Vanmiddag was ik van plan wat nuttigs te gaan doen en dat is niet gelukt, was zo lekker aan het lezen dat het verhaal nu uit is.
