Ze waren verliefd maar konden door omstandigheden niet samen verder.
Ria, weduwe, en Edwin, gescheiden, komen elkaar een half leven later
opnieuw tegen en besluiten nooit meer uit elkaar te gaan. Ze brengen
vele gelukkige jaren met elkaar door - totdat Ria tekenen van dementie
begint te vertonen. Al snel herkent ze Edwin niet meer en begint te
schreeuwen als ze hem ziet. Hij blijft zich liefdevol over haar
ontfermen, maar haar toestand verslechtert zo dat hij het uiteindelijk
niet meer voor haar kan zorgen.
Hun kleindochter vertelt het
aangrijpende verhaal: over oma, die de greep op de werkelijkheid
langzaam kwijtraakt, en opa, die de liefde van zijn leven een tweede
keer verliest, ditmaal aan een ziekte die de herinnering aan hun grote
geluk definitief vernietigt.
Ik heb dit boek uit persoonlijke interesse gelezen en herkende er
veel in. Het is mooi geschreven en stiekum vind ik het jammer dat Nadine
niet meer tijd met haar opa door heeft kunnen brengen om een beter
inzicht te krijgen in het alledaagse van de 2 tobbende ouderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten