Het vervolg op Ma.
De moeder van Hugo Borst lijdt sinds enkele jaren aan de ziekte van
Alzheimer en woont inmiddels op een gesloten afdeling in het
Verpleeghuis. In Ach, moedertje volgen we haar dagelijkse leven - en dat
van haar acht medebewoners. Van heel dichtbij schrijft Hugo over
zijn moeders achteruitgang, over het verdriet om wat verloren gaat, de
terugkerende valpartijen én het plezier in de bonte woongroep, want
gelachen wordt er heus. Maar er is ook ergernis. Hugo maakt zich kwaad
over de gigantische werkdruk van de verzorgenden in het Verpleeghuis, en
de arrogantie van de zorgbestuurders. Trouw gaat hij bij ma op bezoek,
en zittend aan haar zijde vraagt hij zich af wat er van haar leven nog
over is.Mijn interesse voor het leven van een Alzheimerpatiënt en de mensen er om heen, komt vanuit mijn eigen situatie. Een dementerende vader en het slopende proces wat daar bij hoort. Lezen of er overeenkomsten zijn (zat!) geeft toch een soort houvast. Onze familie is echt niet de enige familie die hier door gaat.
De manier waarop Hugo schrijft over zijn moeder en de bewoners van het verzorgingshuis is heel respectvol. Het afglijden van de voor ons normale dagelijkse handelingen is confronterend en herkenbaar. Ik ben blij dat Hugo, door zijn bekendheid, een stem gekregen heeft om de misstanden in de zorg aan te kaarten. Niet om de verzorgende, verplegende en helpenden, dat zijn keihard werkende mensen, met hart voor hun bewoners. Maar het geld wat er aan de bovenlaag weggesluisd wordt, waardoor er aan handen aan de bedden te weinig geld uitgegeven kan worden. Te triest voor woorden dat het budget op een gegeven moment op is om beleg voor de lunch te kopen...
Net als met het lezen van Ma, kon ik het boek niet wegleggen en binnen 24 uur heb ik het uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten