Het is een prachtige, zonnige dag in mei, en Samantha Duncan ligt zich te pletter te vervelen bij het zwembad in haar achtertuin. Haar moeder, Zoe, is op haar werk; van haar neurotische aanstaande stiefvader mag ze nergens aankomen, en omdat ze de ziekte van Pfeiffer heeft, is ze gedwongen thuis te blijven van school. Ze is dan ook blij als ze de buurvrouw hoort thuiskomen. Misschien heeft Tiffany wel tijd om even met haar te kletsen.
Privédetective Jonathan Stivers van De Laatste Linie wordt gevraagd om Zoe Duncan te helpen bij het opsporen van haar verdwenen dochter. Omdat niemand iets heeft gezien of gehoord en er geen enkel spoor is, is hij ervan overtuigd dat Sam door iemand uit haar naaste omgeving is ontvoerd. Maar zelfs hij weet niet hoe dichtbij Sam is, tot hij begint te vermoeden dat de keurige buren misschien niet zo netjes zijn als ze doen voorkomen...
Grappig, dit verhaal wordt vanuit een man geschreven. Hihi ook hier was de eerste blik tussen de hoofdpersonen genoeg om te weten dat ze bij elkaar komen.
Ik snap het niet, wat me maakt dat verder gegaan ben met lezen in deze serie. Ze zijn zo voorspelbaar... maar kennelijk heb ik de vluchtige verhalen nu even nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten